Αρρυθμίες

Χειρουργική αρρυθμιών

Μια από τις πιο συχνές αρρυθμίες που ταλαιπωρεί πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων  ασθενών είναι η κολπική μαρμαρυγή. Σε αυτή την αρρυθμία η καρδιά χτυπάει τόσο γρήγορα ώστε κάποιοι χώροι της καρδιάς, οι κόλποι, να χτυπούν πάρα πολύ γρήγορα, ασύγχρονα με τις κοιλίες, τους άλλους χώρους της καρδιάς. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κάτω από ορισμένες συνθήκες τη δημιουργία κάποιων θρόμβων, πηγμάτων αίματος, τα οποία μπορεί να αποσπαστούν, να φύγουν και να κάνουν ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Για την αποφυγή αυτού αυτοί οι ασθενείς παίρνουν χρόνια, εφ’ όρου ζωής, αντιπηκτικά φάρμακα, τύπου Sintrom, και κάθε λίγες ημέρες πρέπει να κάνουν εξετάσεις αίματος για έλεγχο του πηκτικού μηχανισμού. Θα ήταν πολύ καλύτερα να θεραπευτεί, να διορθωθεί αυτή η αρρυθμία, πράγμα που γίνεται με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς τους τρόπους είναι φαρμακευτικός. Υπάρχουν φάρμακα τα οποία χορηγούνται είτε από το στόμα είτε κυρίως ενδοφλέβια τα οποία διορθώνουν αυτή την αρρυθμία. Άλλος τρόπος είναι πιο επεμβατικός και χρειάζεται νάρκωση σε ελεγχόμενο χώρο, όπως αυτός του ηλεκτροσόκ. Ο ασθενής είναι κοιμισμένος και με ένα ηλεκτροσόκ ανατάσσεται, διορθώνεται ο ρυθμός της καρδιάς. Όταν όλα αυτά δε βοηθούν τότε υπάρχει και η χειρουργική αντιμετώπιση. Πριν από δύο δεκαετίες ξεκίνησε στην καρδιοχειρουργική μια επανάσταση μπορεί να πει κανείς όπου η κολπική μαρμαρυγή άρχισε να χειρουργείται. Ο καρδιοχειρουργός απομονώνει με χειρουργικές τομές κάποια έκτοπα κέντρα τα οποία βηματοδοτούν πολύ γρήγορα την καρδιά και έτσι σταματάει η κολπική μαρμαρυγή. Αυτή η επέμβαση λέγεται επέμβαση κατά Maze (λαβύρινθος) επειδή ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκη. Με την πάροδο του χρόνου εξελίχτηκαν νεώτερες τεχνικές πολύ πιο απλές, όπου δεν κόβεται και ράβεται ο κόλπος της καρδιάς αλλά μονώνεται ηλεκτρικά με μικροκύματα, όπως αυτά που έχουμε στην κουζίνα μας. Στην ίδια αρχή βασίζεται και η κατάλυση της κολπικής μαρμαρυγής με μπαλονάκι. Αντί δηλαδή να χειρουργήσουμε τον ασθενή και να ανοίξουμε το στέρνο μπαίνουμε με ειδικούς καθετήρες μέσα στην καρδιά και μονώνουμε την καρδιά αυτή τη φορά από μέσα. Κατά αυτόν το τρόπο τα έκτοπα κέντρα που υπάρχουν και θέλουν να βηματοδότησουν πολύ γρήγορα την καρδιά δε μπορούν να το κάνουν. Πρέπει όμως να πει κανείς ότι τα αποτελέσματα των δύο τεχνικών «μπαλονάκι» και «ανοικτής καρδιάς» είναι σαφώς υπέρ της επέμβασης της ανοικτής καρδιάς. Λίγα είναι τα περιστατικά τα οποία καταλήγουν στον καρδιοχειρουργό για τη χειρουργική αντιμετώπιση της κολπικής μαρμαρυγής και μόνο. Συνήθως οι ασθενείς τους οποίους χειρουργούμε για κολπική μαρμαρυγή είναι ασθενείς οι οποίοι έχουν κάποιο άλλο νόσημα όπως στεφανιαία νόσος ή βλάβη στη μιτροειδή ή την αορτική βαλβίδα και επί τη ευκαιρία της επέμβασης γίνεται και η κατάλυση της κολπικής μαρμαρυγής. Δεν ξέρουμε κατά πόσο αξίζει τον κόπο να γίνει αυτή η επέμβαση μόνη της αν δεν υπάρχει και κάποια άλλη καρδιοπάθεια όπως πάθηση βαλβίδας, αρτηριών bypass κ.τ.λ. καθώς το αποτέλεσμα της επέμβασης φθάνει το πολύ το 90% σε επιτυχία.